मुटुको ब्यथा - २

photo courtesy: Mekh Grg.

"तपाईंको प्रारम्भिक जाँचपछिको नतिजालाई मध्य नजर गरेर मुटु रोग विशेषज्ञले तपाईंलाई ३ दिनपछि विस्तृत जाँचको निंति संपर्क गर्न भन्नु भएको छ।"
चेक अप गरेर आएको भोलिपल्ट नै याउ मा तेइ क्लिनिकबाट मलाई फोन आयो ।
मनमा चिसो पस्यो तर मलाई के भने ढुक्क थियो भने उसको विस्तृत जाँचको नतिजा नेपाली विशेषज्ञको झैं नै हुनेछ ।


दिउँसो २ बजे म क्लिनिक पुगें, त्यहाँ मेरो रक्तचाप मापन गरियो । जाँच गर्ने नर्सले निधार गाँठो पारी र पुन: परीक्षण गरेर भनी ,"तिम्रो बि पी निक्कै कम छ, केही अप्ठ्यारो महशुस भएको छ?"
मलाई केही भएको थिएन, मैले छैन भनें। मैले साथै लगेको पुस्तक "छापामार" उपन्यास पढिसिध्याएँ
 र सोंचे "लेखकले माओवादी भएर कथालाई तटस्थ रहेर लेखेका भए कति सार्थक हुने थियो, त्यही घटना कथ्य ।"
इ सी जी जाँचपछि विशेषज्ञसँग परामर्शको लागि पालो आयो ।
मास्क लगाएकी महिला डाक्टरले भनी, "तिम्रो बि पी एकदमै कम छ,अनि इ सि जी को नतिजा पनि राम्रो छैन, तुरुन्तै अस्पताल भर्ना गर्नु पर्छ ।"
मैले एक पटक फेरि बि पी जाँच गराउनको लागि अनुरोध गरें। यसपटक मैले आफ्नो ज्याकेट खोलेर नाडीलाई खुकुलो राखें तर नतिजा फरक आएन ।
अनि डाक्टरले भनी "हामी एम्बुलेन्स मगाउँछौं तिमीलाई क्वीन एलिजाबेथ हस्पिटलमा भर्ना गर्न लैजानको निंति ।"
रेनुले अस्पतालबाट आउँदा अण्डा किनेर ल्याउनू है भनेको संझें, फेरि अस्पतालमा चाहिने केही सामान छैन ।
मैले भनें, " डाक्टर, म एक पटक घर पुगेर सिधै क्वी ई मा भर्ना हुन त्यहाँ पुग्नेछु ।"
"तिम्रो बि पि असाध्यै कम छ, ७०। ५५ । यो अवस्थामा तिमीलाई चक्कर लाग्ने र बेहोस हुने, र हर्ट अट्याक हुन सक्छ" डाक्टरले मनाही गरी ।

सबै कुरा मैंले रेनुलाई फोनमा भनें, दिउँसोको निंद्रा सुतिरहेकी उनी विस्मित भई र भरै अस्पतालमा भेट्न आऊँला भनी ।

एम्बुलेन्स आयो र मलाई स्ट्रेचरमा राखी गाडीमा चढाइयो । ती महिला डाक्टर पनि साथै लागी ।

त्यहाँको आकस्मिक कक्षमा मलाई अक्सिजनको पाइप नाकमा लगाइयो,सलाइन चढाइयो र मुटुको स्थिति अवलोकनका निंति छातिमा सेन्सर जोडियो । मोनिटरमा मेरो रक्तचाप, नाडीको गति लगायतका जानकारी आइरहेको थियो । मेरो ब्लड प्रेसर ७०।५५ बाट सुधार नभएको देखेर म अचम्ममा परें ।

आखिर केही त भएको छैन मलाई । महिला डाक्टरले निश्चित विवरणहरु त्यहाँ प्रस्तुत गरिन् र मलाई अस्पतालको तीन तलामाथिको इमर्जेन्सी वार्डतिर सारियो ।त्यहाँ मेरो वस्त्र खोलेर उनीहरुले मलाई अस्पतालको एप्रोन जस्तो पहिरन लगाइदिए । मलाई बेडमा सुताए, रक्त परीक्षण गरे र निरन्तर मुटुको चाल मोनिटरिङ गरे ।



बेलुकी आवश्यक सामग्रीहरुका साथ रेनु आइन् तर ती सामग्री आवश्यक भने थिएनन् । जस्तो कि चप्पल ल्याएकी थिइन् तर मलाई हिंड्न वर्जित थियो, दिशा पिसाब पनि ओछ्यानमै सुतेर गर्नु पर्ने बाध्यता थियो । आफूलाई अप्ठ्यारो लागेर शौचालय जान अनुरोध गर्दा पनि उनीहरुले मलाई मनाही गरे ।

त्यो देखेर मैले सोंचे " अहो, मेरो मुटु त बडो संकटग्रस्त अवस्थामा रहेछ । कति दिन देखि मेरो यो अवस्था थियो मलाई भने हेक्कै रहेन, सामान्यरुपमा मज्जाले काम गरिरहेकै थिएँ ।"
मेरो शरिरको सहनशीलता देखेर आफै अचम्मित भएँ ।

"अब तिमीलाई हामी सघन उपचार कक्षमा स्थानतरण गर्छौं ।" नर्सले भनी र साथै आएका श्वेत वस्त्रधारी सहायकहरुले मलाई पुन: ट्रलीमा राखी गुडाए ।